In de grootste locatie van UW vind je het bedrijfsrestaurant. Het is een levendige plek waar alle UW’ers kunnen koffiedrinken, lunchen of werken. En natuurlijk werken onze eigen medewerkers in het restaurant. Alles draait hier om de mensen én goede kwaliteit. Het is ook een leeromgeving. Esmeralda en Giorgio runnen de hele catering met hun team met veel toewijding én zorgen. Ze vertellen over wat hen drijft, waar het schuurt, en wat er nodig is om leren echt mogelijk te maken.

‘Soms moet je eerst landen, voordat je leert’

‘Veel mensen die bij ons binnenkomen, hebben een rugzak. Sommigen zijn al jaren uit het werkproces. Dan is het eerste doel: landen,’ legt Esmeralda uit. ‘Pas als mensen een beetje op hun plek zijn, ontstaat ruimte voor groei.’ Giorgio knikt. ‘Er moet een opbouw zijn: van basisstructuur naar vaardigheden. Maar wij zien ook dat motivatie allesbepalend is. Als iemand horeca echt leuk vindt, gáát die persoon. Maar als je hier wordt geplaatst zonder affiniteit, dan blijft het trekken aan een dood paard.’ Daarom pleiten ze voor een duidelijke leerlijn. ‘Eerst oriënteren: waar word je warm van? Dan starten met basale taken, en dat geleidelijk opbouwen. Bijvoorbeeld eerst twee dagen, dan drie. En werken naar een ervaringsplek of zelfs uitstroom.’

'Wij zien ook dat motivatie allesbepalend is.’

Kwetsbaarheid vraagt vakmanschap

Wat je nodig hebt om te leren, is veiligheid. Dat beseffen Esmeralda en Giorgio als geen ander. ‘Veel van onze mensen zijn overprikkeld of overgevoelig,’ zegt Giorgio. ‘Soms krijg je een botte reactie terug als je iets zegt. Niet omdat iemand onwillig is, maar omdat hij of zij al duizend keer is afgewezen.’ Dat vraagt om bewustzijn. ‘Er zijn collega's van andere afdelingen die iets roepen in het restaurant, goedbedoeld, maar het kan net de verkeerde snaar raken,’ vertelt Esmeralda. ‘Of dat de consulent een medewerker even van de vloer trekt voor een gesprekje terwijl die in de bediening staat. Dan raakt de medewerker zo van slag, dat wij 2 uur nodig hebben om die medewerker weer in het gareel te krijgen. Dat moet je weten, dat is geen aanstellerij maar die zitten gewoon in een structuur.’ Een voorstel dat zij al vaker doen: laat nieuwe consulenten of leidinggevenden eerst een dag meedraaien, of volg een korte bewustwordingsmodule. ‘Je moet weten met wie je werkt,’ zegt Giorgio. ‘Wat voor jou een grapje is, is voor een ander een trigger.’

Tussen leren en leveren

In de keuken van UW staat een professionele horecadruk: er moet een constante kwaliteit zijn, elke dag opnieuw. Maar hoe combineer je dat met het begeleiden van mensen in opleiding? ‘We willen leren centraal zetten,’ zegt Giorgio. ‘Maar tegelijkertijd leveren we wel lunches voor een heel bedrijf en vaak ook nog voor de Hofclub. En als er dan fouten worden gemaakt, moet je die kunnen uitleggen aan de klant én aan de deelnemer.’ Ze proberen daar eerlijk over te zijn. ‘We zeggen tegen iedereen: ‘je mag fouten maken, want daar leer je van.’ Maar het moet wel veilig zijn om die fouten te maken.’

'We zeggen tegen iedereen: ‘je mag fouten maken, want daar leer je van.’

Een te krappe jas

Op papier zijn Esmeralda en Giorgio samen verantwoordelijk voor het leer-werktraject bij UW. In de praktijk zijn ze begeleider, leermeester, planner, coach én aanspreekpunt, voor 12 collega’s tegelijk. ‘En dan komt er een ziekmelding bij, een spoedklus, of een stagiaire die ineens niet meer terugkomt,’ zegt Esmeralda. ‘Dat is niet op te vangen met z’n tweeën. Dan moet er eigenlijk gewoon een derde kracht bij.’ Ze benadrukken: dit gaat niet over klagen, maar over structureel ruimte maken voor begeleiding. ‘Je kunt geen goede begeleiding bieden als je constant brandjes aan het blussen bent.’

Afstemmen, afstemmen, afstemmen

‘Wat regelmatig schuurt, is het gebrek aan afstemming met andere afdelingen. ‘Soms worden mensen aan ons gekoppeld die nog helemaal niet toe zijn aan werk. Of iemand wordt zonder overleg van de vloer gehaald voor een afspraak,’ zegt Giorgio. ‘Dan missen we samenhang.’ Ze pleiten voor een maandelijkse afstemsessie met consulenten en coördinatoren. ‘Zodat iedereen weet: wie zit waar, wat zijn de doelen, waar moet iemand naartoe groeien?’ Ook een overzichtelijk document met de ‘spelregels’ lijkt hen waardevol. ‘Hoe werkt het hier? Wat kunnen wij bieden, en wat vragen we terug?’

Successen vieren

Ondanks de uitdagingen, gebeuren er elke dag mooie dingen. Mensen bloeien op, krijgen weer ritme, maken stappen richting werk of opleiding. ‘Dat zijn de verhalen die we veel vaker zouden moeten delen,’ zegt Esmeralda. ‘Want dan zie je pas wat het oplevert.’ Giorgio: ‘We willen mensen weer ergens voor laten opstaan. Dat lukt alleen als we samen optrekken – met vertrouwen, ruimte en échte aandacht.’